Een spoedig vertrek

De veiligheid werd nu op de proef gesteld. Plots werden onze namen op het televisiescherm vermeld. Eerst lieten ze Richard aan het woord, daarna volgde er een interview met twee politieagenten.  Zij zegden: “ Nu zijn we nog op zoek naar de twee blanken die deze viezerik geholpen hebben.”  Zelf hadden we geen weet van wat er op televisie gezegd werd, het waren onze vrienden die ons kwamen waarschuwen. 

Aan onze vriend Ivan vertelden we over onze opendeurdag op1 mei. Hij adviseerde ons om deze dag niet meer te organiseren omdat hij vermoedde dat er mensen met slechte intenties zouden langskomen.  Diezelfde dag zijn Nick en ik nog naar de ambassade gegaan en vertelden aan hen onze situatie. Op dat moment ging alles in versnelde versie. De ambassade vervoerde ons met hun  wagen naar Huis om onze koffers te pakken. Daar namen we afscheid van Rafikki. Het was net alsof hij wist dat we het land zouden verlaten. Janken alsof we op zijn staartje hadden gestaan.  De koffers werden in de jeep gehesen en terug naar de ambassade in Kampala vervoerd.

We belden met Rita Heyrman en zij kon op diezelfde dag ons vliegticket nog boeken.  Alvorens we vertrokken kregen we nog een lekkere maaltijd en warme douche bij het huis van Wilfried Fieremans.  Toen ik onder de douchekraan stond kwam trokken mijn mondhoeken spontaan  opwaarts. Het warme water leek wel oneindig.  Net zoals ik van de douche genoot, genoot ik ook van de maaltijd die ons werd voorgeschoteld.

Omdat alles in een versnelde versie gebeurde konden we geen afscheid nemen van Richard. We hebben nog een taxi betaald die een 20-tal leerlingen kon vervoeren naar de luchthaven. Natuurlijk komen de leerlingen te laat en moesten we op 10 minuten afscheid nemen. Dit afscheid viel ons enorm zwaar. Zoveel gedaan voor de school en zoveel blijdschap terug gekregen. Plots eindigt ons verhaal in Baden Powell zonder zelfs maar “The end” te kunnen zeggen L.

22 april B-day Jill

Op vrijdag had ik echt geen zin om te verjaren. Waarom zou ik mijn verjaardag vieren als iedereen op school met een triest verhaal van Richard in zijn of haar hoofd zit? Nick stond vandaag vroeger op als ik, wat mij al een beetje verbaasde. Toen ik zelf met kleine oogjes uit bed stapte en goedemorgen zei tegen de meisjes merkte ik dat Nick niet meer in het huis was. Nu wist ik zeker dat hij iets van plan was J. 

Een half uurtje l               ater Kwam Nick al zingend naar binnen via de achterdeur met een taart met 22 kaarsjes en een grote vuurwerkstok die mijn ogen bijna verblindde.  Ik ademde diep in , maakte een wens en blies alle 22 lichtjes in één adem uit. En smullen maar!

Nadat we onze buik rond aten gingen we naar school, back to reality J.  Nu Richard afwezig is moeten we de school samen met het leerkrachtenteam in goede banen leiden. Nick en ik hielden ons vandaag bezig met het maken van contracten voor de leerkrachten.  Daarna  betaalden we de leerkrachten uit met het geld dat sponsors via kids of hope inzamelen. Meteen na de uitbetaling ging ik met de kinderen het klaslokaal versieren met ballonnen en slingers voor mijn verjaardagsfeestje. Meester Kenneth maakte samen met enkele andere leerlingen tekeningen en teksten om tegen de muur te kleven. Nick kocht kaarsen en stak die met een nagel in de muur. We hebben ‘s avonds immers geen verlichting op school. De kaarsen waren zoals de kers op de taart, PRACHTIG!!!!

Het ontroerde mij heel erg toen de leerlingen mij hun cadeautjes overhandigden.  De kinderen hebben bijna geen geld en toch hebben ze voor mij een cadeautje gekocht. Kauwgom, lolly’s, een reep chocolade, zelfgemaakte armbandjes en lieve briefjes. Deze cadeaus zijn miljoenen waard!! Denyse en Jo hebben mijn verjaardagsfeest een extra dimensie gegeven. Zij kochten frisdrank voor ale kinderen en deelden die in plastieken bekertjes uit.  Het gezicht dat je hier ziet bij een kind die frisdrank krijgt kan je vergelijken met de gelaatsuitdrukking van een kind uit België dat een nieuwe playstation krijgt.  Iedereen veranderde mijn dag in een paradijs!

Als afsluiter van de avond trok ik samen met Nick en Ivan naar onze vaste uitgaansplek, Iguana! Na het dansen kwam ik thuis en wriemelde ik mijn hoofd met een grote glimlach in mijn hoofdkussen.

Dikke kus Nick en Jill

De laatste loodjes wegen het zwaarst

Nu al deze feiten zijn gebeurt zijn we bang aan het afwachten wat er met Richard zal gebeuren. Ondertussen kunnen we moeilijk ons hoofd nog bij het project houden. Al een geluk dat we ons project vooral in het eerste deel voorwaarts hebben geduwd omdat het nu bijna examens zijn voor de kinderen.
Omdat Richard niet meer aanwezig is valt alles op de schouders van de “headteacher”. Natuurlijk is deze het niet gewoon om een school te runnen en al zeker niet om een weeshuis draaiende te houden. Soms zoekt hij steun en kennis bij ons waardoor wij meer en meer een administratieve taak krijgen.

Over het algemeen proberen we nog van Uganda te genieten, maar het begint moeilijk te worden om altijd het hoofd recht te houden. We weten dat een persoon met het grootste hart in de wereld onschuldig is opgesloten! Ook het huis waarin we nu leven (het huis van richard) verreist geld voor huur, elektriciteit, water,… al deze problemen zullen nog opgelost moeten worden. Al een geluk dat we nog kunnen rekenen op de (financiële) steun van onze ouders. We willen altijd groot zijn, maar op zulke momenten zijn er maar een paar mensen naar wie je je kan keren.

We hebben al momenten gehad waarin we onmiddellijk naar huis wilden, maar langs de andere kant willen we ons project nog goed afsluiten. 1 Mei organiseren we een grote afsluitdag in de school. De komende weken zullen we deze dag voorbereiden met dansjes, gymshow, zelfs zullen we zorgen voor een “buikschuif”!

Deze stage betekent voor ons zeer veel. We hebben hier al zoveel problemen moeten oplossen en zoveel moeten relativeren dat we in de toekomst er zeker en vast als betere  mensen zullen uitkomen!

Peace!

Nick in de gevangenis

Zaterdagochtend belde Richard op de gsm van Nick en vroeg of wij de kinderen wilden begeleiden naar het trainingscentrum van Butabika. Hier gaan de kinderen heen om een presentatie op te voeren met traditionele dansen, liederen en toneelstukjes. Tijdens de voorstelling werd Richard opgebeld door zijn moeder. Ze zei dat hij meteen naar huis moest komen omdat er problemen zijn. Ik werd meteen ongerust en dacht aan de kidnappers. Ik belde meneer Akibua en bracht hem op de hoogte van Richard’s telefoontje.

Na een uur komt meneer Akibua naar Butabika en vraagt ons mee naar buiten. Onze vriend vertelde ons dat Richard nu gearresteerd werd wegens verkrachting van een 15-jarig meisje.

Nick, meneer Akibua en ik sprongen op de boda boda en reden snel naar het politiestation katwe, waar ze Richard ondervroegen. Net zoals de dag voordien maakten Richard, meneer Akibua, Nick en ik een verklaring.  Het ging er echt heel onprofessioneel aan toe! De kidnapper ,  Richard en Fiona ( het “misbruikte” meisje) zaten in dezelfde kamer toen ze alle drie verhoord werden. Fiona stond onder druk en durfde niet anders dan het verhaal van de kidnapper te bevestigen.  Een DNA-onderzoek is hier dan ook geen optie want de politie stikt hier van de corruptie! Toen we allen onze verklaringen hadden ingediend besloot de politieman van het onderzoek Richard, Nick , meneer Akibua en mij te arresteren. Mijn mond stond vol tanden! Nick en ik in de gevangenis!? Meneer Akibua werd gearresteerd wegens het achterhouden van informatie voor de politie, Richard voor kindermisbruik en tot slot Nick en ik voor het omkopen van de politie ( want er was een politieman zonder uniform aanwezig bij de overhandiging van het geld).

Ik ben nog nooit zo bang geweest. Nick en ik zouden in een aparte cel moeten slapen. Nick vertelde de politieman dat hij het geld had overhandigd en niet ik. Dat veranderde de zaak. De agent liet mij vrij , maar Nick moest blijven. Nick en ik hadden de hele dag niet gegeten omdat we te weinig tijd hadden, met als gevolg dat Nick flauw viel.  Ik was helemaal in paniek en sloeg op zijn wangen om reactie te krijgen. Ik ben snel cola gaan halen en toen werd hij terug beter.  Wanneer ik de ene lading tranen weg veegde kwam er al weer een andere lading. Op dat moment zei Nick tegen mij: “ Jill ik zie je graag en ik wil met je trouwen.” Op dat moment begon ik nog harder te wenen en mijn adem stokte ervan. Nick vertelde me: “ Ik wou het je op je verjaardag vragen, maar nu moest ik het kwijt. “Kijk thuis in mijn nachtkastje, daar ligt een ring voor jou…”

Kort daarna moest ik het politiestation verlaten en Nick bleef samen met meneer Akibua achter. Die nacht heb ik het thuisfront gebeld gewoon om een luisterend oor te kunnen hebben. Daarna probeerde ik de Artesis hogeschool te bereiken, maar helaas bereikte ik enkel het antwoordapparaat.  Ik heb die nacht anderhalf uur proberen te slapen. ’s Morgens vroeg riep ik een boda naar me toe die me naar Nick toe zou brengen.  Ik kwam het politiebureau drijfnat binnen en vroeg aan het bureau naar de blanke man die gisteren hier moest overnachten. Ik zag hem op het einde van de gang staan en liep naar hem toe. Ik denk dat ik hem buina dood genepen had!

Om 15 uur werden Nick en meneer Akibua vrijgelaten, maar helaas moest Richard nog blijven.

Kus Nick en Jill

Richard ontvoerd!

Vrijdagochtend om 4 uur werden we door 4 meisjes van de school wakker gemaakt. “They took  Richard”! Richard werd die ochtend ontvoerd door 4 mannen en hij mocht niet spreken tegen de meisjes toen ze hem brutaal meesleurden. Nick belde meneer Akibua, een vriend van Richard die werkt bij de politie in Uganda.  Meneer Akibua kwam meteen naar ons huis wanneer we hem vertelde aan de telefoon  wat er gebeurd was. 

Diezelfde ochtend moesten Nick en ik naar het gerecht gaan in Luzira voor de zaak van Fatuma. De vrouw die 180 000 shillings (= 60 euro) van ons had gestolen.  Het gebouw van het gerecht zag er uit als een woonkamer met 6 lange houten banken voor het publiek, twee bureaus voor de rechter en tolk plus een soort hokje van heuphoogte voor de beschuldigde, Fatuma.  Eerst moest Nick zijn getuigenis afleggen en daarna ik. Ik werd vriendelijk verzocht om buiten te gaan staan wanneer Nick zijn verhaal voor de tweede keer deed. Vervolgens was het mijn beurt en ik voelde me erg zenuwachtig. Eerst moest ik mijn rechterhand opsteken en zweren dat ik de waarheid en niets dan de waarheid zou vertellen plus nog wat blablabla.  Ik heb zeker 8 keer gevraagd om te herhalen wat ze zegden. Engels kan ik redelijk goed , maar Engels van de films is toch nog anders dan het  Afrikaanse Engels moet ik zeggenJ.

Wanneer we het gebouw uitstapten kwamen we de zus van Richard tegen die ons meer wist te vertellen over de verdwijning van Richard. Ze vertelde ons dat Richard beschuldigd wordt van kindermisbruik. Richard zou een 15-jarig meisje van onze school misbruikt hebben volgens deze mensen. Één van de kidnappers is de pleegouder van het slachtoffer en wilde het hier duidelijk niet bij laten. De ontvoerders wisten ons te vertellen dat we naar een plein in Sambia moesten komen met 1 miljoen shilling (= 333 euro).  Nick en ik namen samen met de zus van Richard een boda boda naar het plein.

Twee minuten nadat we arriveerden op het plein kwam er een witte Toyota naar ons toe gereden. Drie mannen stapten eerst uit, daarna kroop Richard uit de auto en kwam al mankend naar ons toe. Nick vroeg aan de mannen of hij en ik privé konden praten met Richard. Dit was geen probleem voor hen. Richard vertelde ons met tranende ogen dat ze hem beschuldigen van kindermishandeling  en ze hem met een ijzeren staaf hebben geslagen op beide knieën, ellebogen en enkels.  Op dat moment kon ik mijn eigen tranen niet de baas en rolden ze vloeiend over mijn wangen naar beneden. De ontvoerders kwamen dichterbij en vroegen 1 miljoen shilling om Richard te laten gaan en hm niet te vervolgen.  Nick en ik waren bang dat ze Richard verder zouden slaan en daarom overhandigde Nick het geld aan één van de gruwelijke mannen.

Na de ontmoeting met de ontvoerders reden we naar huis om even uit te rusten. Na onze korte rust wandeldal we naar kitintale politiekantoor. Richard, meneer Akibua, Nick en ik maakten allen aan aparte verklaring.

Hopelijk blijft het bij dit incident en hoeven we dit niet meer mee te maken.

Kus Nick en Jill

Nick en Jill in Kamuli

Dit weekend was het onze beurt om naar Kamuli te gaan waar Daan en Jesse verblijven. Waar zij verblijven zagen we heel veel luxe als we het vergeleken met onze verblijfplaats. Daan en Jesse hebben een soort huisje ter beschikking gekregen, uitgerust met 2 slaapkamers, een zitkamertje, douche en last but not least een ZIT-toilet!  Nick en ik mochten in het huisje naast Daan en Jesse verblijven met bijna dezelfde accommodatie.  De school “ Sint Joseph” is geleid door broeders en omvat een enorm stuk grond. Wat Nick en mij heel erg interesseerde waren hun sportvelden! Ze hebben een voetbal- , handbal- , volleybal- , en basketbalveld.  Toen Daan en Jesse bij ons in Luzira op bezoek waren maakten ze samen met ons een voetbaldoel en nu organiseerden Nick en ik in Sint Joseph een volleybalmatch.  Het was heel leuk om met de jongeren te spelen, er waren aardig wat handige jongens bij!

Na ons bezoek trokken we met het hout-duo op safari  naar Murchison Falls. Dit was een geweldige ervaring! We hebben gigantische wildwaterbanen gezien, giraffen, olifanten, buffels, antilopen, neushorens en veel meer.

Tot zo ver onze ontspanningsdagen. Donderdag gingen we terug naar school en zagen we dat ze leerlingen niet stilgezeten hebben tijdens onze 5 dagen afwezigheid. Op maandag  heeft Esery zich op de atletiekmeeting kunnen kwalificeren om deel te nemen aan de selecties voor  het nationale team discus en speerwerpen.  Ze beheerst de technieken als geen ander en dat geeft Nick en mij enorm veel voldoening om dat te zien! Toen we de school binnen liepen zagen we dat de nieuwe klaslokalen gebouwd waren zoals de inspectie het verwachtte.  Ik wil nogmaals vermelden dat Nick en ik, de Rotary club en de mama van Nick hier een heel groot aandeel in hebben gehad om dit te verwezenlijken!  Merci  Rotary en Lusia!!! 

Bovendien ontroerde het ons heel erg  dat ze in koeien van letters de naam van ons project: “ Sports around the globe: A new challenge in Africa” op de zijgevel van de nieuwe klaslokalen geplaatst hadden.

Gisteren zijn we naar de school gegaan om de afmetingen voor de regenpijpen op te meten. Volgende keer zullen we deze regenpijpen, een watertank en waterinstallatie laten installeren. Drinkwater en hygiëne zijn basisbehoeften die elke mens nodig heeft. Als dit er niet zou zijn zou ons project ook niet ten volle kunnen slagen. Hierbij wil ik mijn bomma en mama bedanken voor hun sponsoring om dit mogelijk te maken. Dank u, dank u, dank u !!!!!

Vandaag gaan we met de kinderen trainen om maandag een wedstrijd volleybal en korfbal te spelen tegen de  school “Lakeside”. Lakeside zal zijn beste beentje moeten voorzetten!

Doei iedereen!!!

Alle reacties op onze blog zijn  welkom ! J

Daan en Jesse op bezoek.

Dit weekend zijn onze collega-studenten op bezoek geweest in de Baden powell memorial.  De jongens zitten in de opleiding hout op de artesis hogeschool en voeren hun project uit in de stad Kamouli.  Op zaterdag werden ze door de school hartelijk verwelkomt met bloemen, traditionele dansen, gezang  en frisdrank.  Ze waren helemaal onder de indruk van de voordracht  die de kinderen voor hen gemaakt hadden.  Na het optreden van de kinderen speelden we een wedstrijdje volleybal. De leerkrachten: Nick, Daan, Jesse, Denyse, Richard en ikzelf tegen onze leerlingen van het zevende jaar. We hebben veel gelachen en de wedstrijd gewonnen J !

Daarna was het tijd voor werken. Voor ons sportproject wilden we de speelplaats een sportief kleedje aantrekken. Dit is voor een groot deel al gelukt met onze basketbalring, volleybalveld en allerlei soorten ballen , racketten en paletten die tijdens de speeltijden ter beschikking gesteld worden voor de kinderen. Maar een voetbalgoal mag hier absoluut niet aan ontbreken als dit de favoriete sport van de kinderen is dachten Nick en ik. Daarom hebben we de hulp van Daan en Jesse ingeschakeld. Ze hadden een doel op papier getekend en materiaal zoals een zaag, houtlijm, potlood, meter en beitel meegenomen.  We kochten samen houten palen en nagels om aan de slag te gaan. Het resultaat mocht gezien worden! Een mooie, stevige en zelfgemaakte goal!

Knap werk jongens, dit verdient een lekker fris biertje! ’s Avonds aten we een lekkere hamburger met frietjes in Red Chilli en vervolgens reden we met de boda boda door naar Iguana. 

De dag nadien vetrokken Daan en Jesse terug naar Kamouli. Ze lieten voor ons hun materiaal achter zodat we deze week zelf het tweede voetbaldoel konden maken. Vrijdag gaan Nick en ik naar de jongens in Kamouli en brengen we de materialen mee.

Dit noem ik nog eens vakoverschrijdend werk!

Dankjewel Daan en Jesse!

Dag allemaal en tot de volgende!!!

FATUMA

Vandaag hebben we weer groot nieuws! Gisteren net voor we naar de school gingen om de bedden in elkaar te steken gingen we overhuis om het geld op te bergen en om een memorycard van onze camera te halen. Toen we terug thuis kwamen telde ik het geld na en vond ik 80.000 (23 euro) shilling te weinig in onze bundel. Ik sprak er met Richard over en we vonden het geld niet terug. We dachten dat we misschien het geld onderweg verloren waren.

Vandaag kwam de nieuwe huismeid naar ons toe (ze werkt nu 2 dagen voor ons) en begon ons vragen te stellen of we haar konden helpen, of we haar kinderen mee wilden opnemen in baden powell, … Na deze vragen betrouwde ik haar niet meer en deed de deur op slot toen we gingen lesgeven. Toen we terugkwamen  was er niemand in het huis geweest behalve de meid.
We begonnen een filmpje te zien om even uit te rusten en de meid vroeg of ze onze kamer kon kuisen. Met het grootste vertrouwen lieten we dit toe.
Nadat de film gedaan was gingen we vertrekken om sportmateriaal te kopen voor de kinderen. Op dat moment vroeg Fatuma of ze mocht beschikken (al hoewel ze nog avondeten moest maken). Toen we het geld wilden nemen om te vertrekken merkte ik direct dat er 100.000 shillings (33 euro) te weinig was. Onmiddellijk wist ik dat de meid er iets mee te maken had. Direct liet ik Richard de meid terugbellen zodat ze terug naar huis kwam. Ondertussen was Richard ook al terug gekomen.

Na urenlange discussie vertrok Jill  en ik om de Richard en de vrouw alleen te laten. Ondertussen was mister Akiibuwa (een politievriend van Richard) ook langs gekomen om de vrouw te ondervragen. Plots kregen we telefoon dat we naar het politiestation moesten komen omdat ze de vrouw naar daar gingen brengen. De vrouw bleef ontkennen.

Aangekomen op het politiestation herkende de politie de vrouw meteen. Blijkbaar was ze vroeger meid bij 2 Italiaanse mannen en heeft ze er 20.000.000 shillings gestolen. Nadat Jill, Richard en ik een verklaring hadden afgelegd werd de vrouw onderzocht en opgesloten in de gevangenis. Morgen staat ze terecht op de rechtbank. We zijn zeer benieuwd hoe alles zal uitdraaien.

Richard heeft de meid in dienst genomen op aanraden van zijn moeder. Dit is de laatste keer dat hij iemand vreemd vertrouwt in zijn eigen huis!

Ik hoop dat we de 60 euro terug krijgen en dat de vrouw eindelijk haar les zal leren!

Het was een bewogen dag en de grootste bezorgdheid van Richard was dat wij (alle blanken) de Ugandezen niet als dieven mogen aankijken.

We krijgen hier elke dag meer en meer levenservaringen, maar nu mag het negatieve toch stoppen hoor :D

PS: Ja mama, ik hoor je het al denken à Ik heb het u gezegd he!  :D  (hate it when moms are always right!)

Rotaryclub + andere sponsors

Gisteren heeft mama Lucia het geld dat de Rotaryclub en andere sponsors gesponsord heeft doorgestuurd via Western Union. De Rotaryclub heeft 1500 euro gesponsord voor primaire behoeftes van de weeskinderen. Vermits er weinig tot geen bedden in de school zijn vonden we dit het meest primair om voor de kinderen te kopen. DANK U ROTARY + DANK U ALLE ANDERE SPONSORS!!! Toen we het geld aangekregen hadden gingen we naar de winkel waar ze matrassen verkopen. We maakten een bestelling van 43 matrassen waarbij de mensen van de winkel grote ogen trokken! Al deze matrassen gingen op 1 pick-up waardoor de pick-up door de drukke stad reed met een 7meter hoge lading matrassen! Zeer leuk zicht! Daarna gingen we naar Nakawa om 13 triple-beds te kopen (3 bedden boven elkaar). Ook al deze bedden werden op 1 pich-up gestapeld. Ik denk dat er een nieuw record “bedden stapelen” gevestigd is!
Eindelijk aangekomen in de school vonden we alle kinderen met een mega grote glimlach. Alle bedden en matrassen stonden nog op de speelplaats en Jill en ik mochten alles coördineren. Het uiteindelijke zicht was onbetaalbaar mooi! Alle kinderen die een bed voor zichzelf hebben, al die dankbaarheid! Nu weten we zeker dat ons project blijvend is en dat onze namen altijd in de boeken van BADEN POWELL gegrift zullen zijn. Je kan je niet voorstellen hoe blij we zijn! Ook Richards gezicht sprak boekdelen.

Groetjes van 2 gelukkige leerkrachten!

VOOR:

NA:

Back to Monday

Vandaag startten onze lessen terug. Op het menu van deze week staan in de voormiddag gevechtsporten en in de namiddag voetbal.

In de voormiddag splitsten Nick en ik de groep in twee. De ene groep ging bij Nick partneroefeningen doen rond gevechtspoten waarbij veel enthousiasme ontstond en bij mij  kregen ze een grote variatie aan technieken in posten.  Ik verzamelde enkele matrassen en hier mochten ze zich volledig op laten gaan. Aan de andere kant van de speelplaats hing ik 4 ballen in een zak op met een koord en daar konden ze hun traptechnieken ten volle op uitoefenen.  Technieken zoals de low kick, frontkick, high kick en boksen werden allemaal in het lesprogramma opgenomen.

In de namiddag was het tijd voor de meest geliefde sport in Oeganda; VOETBAL!  We stapten met zen allen naar de gevangenis in onze nieuwe sporttenues.  Er is geen mens op straat die zijn hoofd niet omdraait voor ons J.  Eens aangekomen op het grote grasveld verdeelden we de jongens en de meisjes in twee aparte groepen. Nick nam de jongens voor zijn rekening en ik de meisjes. Hierbij werden we geassisteerd door onze goede vriend en voetbalfanaat Derek. 

De jongens deden het goed zoals ik had verwacht en sommige meisjes hebben me aangenaam verrast. Ik vond het vooral leuk dat alle meisjes heel goed meededen, ze vonden het heel leuk en zijn gedreven om bij te leren. De kopballen vonden ze het leukst! J

Hopelijk kunnen we zowel voor de jongens als voor de meisjes een wedstrijd tegen een andere school organiseren.

Iedereen de groeten en als je een match voetbal wil komen spelen. Try to beat us !!!

Tot de volgende !!!

Zaterdag de eerste dag van het weekend

Zaterdagavond gaan Nick en ik meestal samen met Ivan iets drinken.  Deze zaterdag maakten we er iets specialer van en nodigden we twee leerlingen van de school uit om meet te gaan. Toen we Joyce en Ruth mee uit vroegen sprongen ze een gat in de lucht. Ze wilden direct mee gaan.

Uiteindelijk kon Ruth niet mee gaan omdat ze naar school moest.  Ruth zullen we de volgende keer dan meenemen.  Voor vanavond werden het Saïda en Joyce. Toen we hen op school oppikten zagen we dat ze hun mooiste kledij hadden aangetrokken. Ze straalden van enthousiasme!

Vervolgens passeerden we 4 plaatsen waar we Saïda en Joyce mee wilden nemen, maar telkens werden we terug gestuurd omdat onze meiden te jong waren. Maar ons enthousiasme was nog niet geblust. We probeerden nog een laatste keer bij “ crocodile” … . En Ja,  hier stond  en bleef de deur voor ons open !  We wisten het niet op voorhand , maar toen we verder in de zaal kwamen zagen we 5 bowlingbanen.  Vanavond werd het Bowlingavond!  De meisjes vonden het super leuk. Met een muziekje op de achtergrond bleven ze niet stil staan.  Aan het einde van het spel waren ze zelfs nog blijer, want ze hadden “ teacher Nick” verslagen! J

Na het rollen van de zware- drie- gatige ballen vonden Saïda en Joyce al snel het podium. Ze dansen de ziel uit hun lijf en iedereen werd er vrolijk van.

Om de avond in schoonheid af te sluiten trakteerden we de black soul sisters op een Roll Egg!!!! Mmmm … !!!!!

Dit was een onvergetelijke avond. Dit is  zeker en vast voor herhaling vatbaar!

Kus

Jick en Nill J

Atletiek meeting

Eindelijk was de dag aangebroken!  Vrijdag 25 maart deden de kinderen van onze school mee aan een grote atletiekwedstrijd. Voor de kinderen is dit een belangrijke dag omdat ze geselecteerd kunnen worden voor het nationale team.  Ook voor de school zelf was dit een heel belangrijke dag. Dit was een dag waar onze school veel bezien kreeg. Ten eerste omdat Baden Powell twee blanke leerkrachten ( Nick en ik) kon laten zien aan de andere scholen. Daarnaast oogde de kinderen ook heel mooi voor de andere scholen.

Voor we naar de atletiekmeeting gingen deelden Nick en ik sporttenues uit aan de kinderen.  Ze waren  dolblij met de T-shirt en bijpassende short of rokje.  Echt geweldig om al die witte tandjes te zien als ze lachten! Nick, de kinderen van de school , leerkrachten en ik zeggen hierbij dank U aan alle mensen die kledij en schoenen hebben ingezameld voor onze school!!!!!  Vooral de kledij van de korfbalploegen vallen enorm in de smaak.

De organisatie van de atletiekmeeting was beneden alle peil. Het tijdschema werd zoals verwacht niet nageleefd. De organisatie had geen materiaal bij zich zoals discussen, kogels en speren dus gebruikten ze die van ons … . Aan het einde van de dag ging ik zoeken naar ons materiaal en  1 discus werd vermist. Daarnaast had ik al ons materiaal teruggevonden, maar niet in de originele staat. De speer voor de meisjes vond ik in 2 stukken en de speer voor de jongens had de vorm van een banaan gekregen. 

Maar uiteraard was deze dag een dag met vele leuke momenten! Er hebben zich maar liefst 13 kinderen van onze school zich kunnen plaatsen voor de volgende selectie! Vanaf volgende week startten ze met de trainingen en daarna zullen ze het district Nakawa verdedigen. Als ze ook daarbij een goede prestatie neerzetten mogen ze deel uitmaken van het nationale team.

Op vrijdag had iedereen ons zien staan met de school omdat we allemaal mooie en dezelfde sporttenues aan hadden.  De mensen van de organisatie vonden het zo mooi dat ze onze school persoonlijk gevraagd hebben  om deze T-shirts te gebruiken bij de volgende atletiekmeeting , waar alle geselecteerde kinderen het district Nakawa zullen verdedigen.

We hebben hier dus een goede indruk nagelaten bij alle andere scholen.

Anja en Stefni in Baden Powell!!

Op 24 Maart kwamen Anja, Stefni en Jill aan van een zeer spannende en ervaringrijke reis in Uganda. Richard had natuurlijk op voorhand al enkele voorbereidingen gemaakt om de nieuwe gasten te ontvangen. Toen “the ladies” aankwamen op school werden ze met open armen, bloemen, muziek en veel geroep ontvangen. Ook ik mocht toen voor het eerst terug op school komen. Alle kinderen stormden naar me toe omdat ze wisten dat ik de gouden medaille had gewonnen. Voor Anja en Stefni was deze ontmoeting wel even schrikken. Zoveel liefde en vreugde hadden ze zelden op 1 plaatst gezien. Na de binnenkomen moesten we met z’n vieren naast elkaar gaan zitten. De kinderen dansten en zongen vele mooie stukken. Ook het gedicht over het verlies van de wezen hun ouders werd voorgedragen. Aan de reacties van moeder en dochter kon goed af te lezen zijn dat ze dit niet verwacht hadden.
Je kan jezelf iets voorstellen over de toestand in Uganda, maar je weet het pas echt als je er geweest bent!
Na deze voorstellingen werden we door de school rondgeleid en werd er nog wat nagedanst. Na deze ontmoeting moesten Anja en Stefni al terug naar het hotel vertrekken om de volgende dag terug huiswaarts te trekken. Tot zover het avontuur van Joossens/Wijnen.

Brabing the police!

De dag dat ik (Nick) aankwam terug in Entebbe stond Richard me op te wachten samen met Joyce en zijn schoonbroer. Omdat ik met een extra koffer was gekomen moest Richard de koffer op zijn schoot nemen. Het was een zeer lange rit naar huis met 2 grote tegenslagen. De eerste tegenslag was dat we geen benzine meer hadden. We moesten ergens gaan tanken MAAR de benzinestations die we tegenkwamen hadden geen benzine meer! Na uiteindelijk stil te vallen heeft de schoonbroer van Richard een Bodaboda genomen om ergens benzine te gaan halen. De tweede tegenslag was een reuzentegenslag vergeleken met de andere. Plots komt er politie voor ons rijden die ons doet stoppen aan de kant. Richard, de schoonbroer en ik stapten uit de auto. Onmiddellijk moest ik als blanke terug in de auto gaan zitten. “Oei, wat gebeurt er???”. Blijkbaar had de schoonbroer door het rode licht gereden EN was aan het rijden zonder rijvergunning. Ik dacht in mezelf: “ok dat zal een ferme boete worden”, maar nee, Richard kwam naar me toe om 17 euro te lenen. Plots konden we gewoon verder rijden alsof er niets aan de hand was. Je kan het al raden, de politie werd met 17 euro omgekocht! Ik dacht in mezelf: “ok, ik ben terug in Uganda!”

Jill is vertrokken!!!

Jill is vertrokken!

Anja (de mama van Jill) is donderdag vertrokken. Na een lange vlucht van 8 uur kwam ze aan in Entebbe waar de gids hun stond op te wachten. Daarna gingen ze naar het hotel waar Jill al vanaf 18 uur stond te wachten. Ik vermoed dat het terugzien een traantje weggepinkt zal hebben.
Na een nachtje slapen moesten de 3 girls (Jill, Stefni en Anja) al direct vertrekken naar het eerste national parc. Direct al een tripje van 10 uur rijden in een Jeep. Als je de wegen van Uganda kent weet je dat dit niet aangenaam is. Zeker niet voor Jill die na 1 uur rijden wagenziek wordt. Ze zijn goed aangekomen in het 2de hotel dat nog mooier was dan het 1ste hotel. Het avontuur kan beginnen!!!!

Discuswerpen

Vandaag stond ik zoals gewoonlijk om 9u30 op.  Eerst omkleden daarna ga ik rustig aan de ontbijttafel zitten, tanden poetsen en vertrekken naar school.

 Vandaag wilde ik de jongens en meisjes selecteren voor het junior en senior team discus werpen.  Uit ervaring weet ik dat een discus alle richtingen uit kan gaan als je de techniek nog niet beheerst. Dat is de reden waarom ik naar de sportvelden buiten de school wilde gaan om daar met de discussen te werpen.  Omdat er op de sportvelden van de gevangenis trainingen van het leger plaats vonden kon ik daar vandaag niet heen gaan en moest ik de les op de speelplaats laten doorgaan.

Ik nam een stok en tekende een grote cirkel rond mezelf. Dit is de cirkel waar de leerlingen in mogen staan als ze hun discus gaan werpen. Ik nam telkens 1 klas bij me en splitste de klas in 4 delen; junior boys, junior girls, senior girls en senior boys.  De meeste leerlingen weten niet hoe ze een discus moeten werpen, maar door enkele prestaties van de leerlingen was ik toch aangenaam verrast. Als ik ze de juiste techniek zal aanleren zullen er serieuze afstanden geworpen worden !!! Athletics here we come !

Na mijn les ging ik naar een vergadering in de leraarskamer. Tijdens deze vergadering werden er prijzen van de benodigdheden in de Baden Powell Memorial opgeschreven.  De belangrijkste elementen werden bovenaan genoteerd en de mist belangrijke onderaan.  Bedden en matrassen zijn de meest prioritaire items op de lijst. Wel zouden we ongeveer 30 bedden ( stapelbedden van 3 niveaus) en 60 matrassen nodig hebben. een bed van 3 niveaus kost 46, 60 euro en een matras kost 20 euro. 

We kunnen de kinderen niet ten volle laten sporten als de basisbehoeften niet aanwezig zijn. Hierbij kijken we naar voldoende eten en drinken en een goede nachtrust.  Zonder deze 3 basisbehoeften kan ons sportproject “ sports around the globe: a new challenge in Africa” onmogelijk slagen.

Tot de volgende blogmeeting J

X x x Jill

zelfs Algemene Vakken kunnen we aan ! :-)

Nick is vertrokken!

Stortregen! Gisteren in de ochtend werd ik wakker van de zware regenval. De regen bleef een tijdje aanhouden, zelfs zo lang dat onze sportles met P3 niet kon doorgaan op de speelplaats. Maar gelukkig zijn Nick en ik inventief aangelegd J en gaven we een les teambuilding in de klas. Eerst startten we met het maken van 2 teams, elk team moest een naam verzinnen. Zo ontstond het “Junior team” en het “ Green Vally team”.

Eerst speelden we pictionary. Nick fluisterde een woord in het oor van iemand uit het junior team. Vervolgens nam deze leerling een krijtje en tekende het woord op het schoolbord vooraan. Ik stond klaar met mijn chronometer en de andere leerlingen van het junior team probeerden zo snel mogelijk het juiste woord te raden.  Daarna was het de beurt aan het Green Vally team waarbij ik het woord in hun oren fluisterde.

Bij het volgende spel moest er zoals bij pictionary, telkens een persoon van het team naar Nick of mij komen. Wij fluisterden weer een woord in de oren en dat woord moesten ze uitbeelden zonder woorden. De andere teamleden probeerden weer zo snel mogenlijk het juiste woord te raden. Dit was best wel een grappig spel wanneer ze een slang, kip of model moesten uitbeelden J.

Voor het laatste spel moesten beide teams op elk op 2 banken gaan staan van groot naar klein. Vervolgens moesten ze om ter snelste van klein naar groot gaan staan zonder van de bank te vallen.

Ik merkte dat de twee eerste opdrachten moeilijker waren voor de leerlingen dan de laatste. Tijdens de eerste oefening begrepen ze dikwijls niet het woord dat we in hun oren fluisterden vandaar dat deze oefeningen minder vlot verliepen. Deze leerlingen zijn dan ook nog maar 8 en 9 jaar.

In de namiddag maakte Nick zich klaar om naar België te vertrekken en ik nam ondertussen P6 en 7 onder mijn hoede. Op 25 maart zullen de leerlingen deelnemen aan een atletiekmeeting en daarom zijn Nick en ik al 3 weken druk in de weer om alle teams te selecteren.   Uit De klassen P6 en P7 selecteerde ik de beste hoogspringers voor de atletiekmeeting.

’s avonds ging het er hectisch aan toe. Om 8 uur moesten we vertrekken naar de luchthaven in Entebbe en je kent de Afrikanen en uurwerken ondertussen al wel …   Na het vertrek was er een ongelofelijke file op de weg naar Entebbe.  Nick stond stijf van de zenuwen J.  Uiteindelijk waren we op tijd aan de luchthaven en moesten we al snel afscheid nemen van Nick.  Een dikke kus en knuffel heb ik gekregen en gegeven om 9 dagen  toe te komen J.

Bij deze wens ik Boeckenberg heel veel succes en een overwinning!

“ Aye aye,  aye aye,  Boekenberg aye!

Mweraba !!!!!

Rock & roll

Gisteren Zouden Nick en ik in de voor en namiddag dansles geven aan al onze klassen. Maar Afrika zou niet Afrika zijn als daar niets tussen zou komen. ’ s Morgens wilden we aan onze dansles beginnen en waar was de installatie waar we voor betaald hadden … . De les kon dus niet doorgaan omdat we geen muziek konden spelen. Hier waren we natuurlijk alles behalve blij mee.

We maakten met Richard een afspraak dat de installatie om 15 uur op school moest zijn zodat we onze les dan kunnen geven aan alle leerlingen tezamen. Dit vond hij goed, en hij beloofde dat de installatie er zou zijn.  In tussentijd gingen Nick en ik naar de grote stad met een boda boda.

15 uur … Zou de installatie er zijn ? Neee… nog steeds niet.  Om 17 uur konden we beginnen met onze dansles.  Het was een succes! Eerste maakten we een jongens en meisjeslijn. Daarna moesten de jongens één voor één een meisje uitkiezen om me te dansen.  Natuurlijk waren ze wat verlegen om iemand uit te kiezen, maar het dansen ging heel goed!!! Ze hadden er heel veel plezier in. 

Later op de avond organiseerden we een fuif voor de kinderen die in de school wonen.  Er was muziek, gelach, gedans en frisdrank voor iedereen!  De dansjes die we hen  hadden aangeleerd tijdens de les werden nu op de fuif gedanst.

Naast enkele stroomonderbrekingen was dit de meest geslaagde avond.

Vandaag selecteerden we de voetbalteams. Één meisjes en één jongensteam. Vanavond vertrekken we naar Jinga met onze vrienden Ivan en Denise.  Ik ben er zeker van dat we ons gaan amuseren! Ik ben benieuwd naar wat het rafting avontuur ons gaat brengen J.

We hopen en Nick nog het meest, dat zijn ploeg Boeckenberg  morgen de halve finale zal winnen. Nick is er zelfs al zenuwachtig omJ. Dus ik wens Boeckenberg heel veel succes en dat de besten mogen winnen!

Kus

Nick en Jill!

Gymnastiekteam + maandagles

Vrijdag selecteerden we het gymnastiekteam.  Hierbij merken we dat de klassen zeer heterogeen zijn. Enkele jongens durven alles en springen salto’s alsof het niets is, andere durven niets te doen voor de klasgroep, andere meisjes durfden niets te doen omdat ze een rok aanhadden.
Kledij is een zeer groot probleem in onze lessen. De kinderen moeten in dezelfde kledij sporten als de kledij waarin ze de andere lessen volgen. We hebben al 2 gekwetsten gehad omdat iedereen op blote voeten moet sporten. Je kan duidelijk merken waarom goed sportmateriaal nodig is. Het gymnastiekteam is ondertussen gemaakt. Nu kunnen we de kinderen trainen tot de volgende wedstrijd.

Zondag ben ik (Nick) gaan shoppen voor het thuisfront. 3 paar allstars zijn gekocht voor minder dan 30 euro! I love the big market! Afdingen is mijn nieuwe sport geworden.

Vandaag hebben we goede lessen gegeven. In de voormiddag hebben we teambuildinglessen gegeven. Deze lessen verliepen zeer goed! De leerlingen waren zeer gemotiveerd en waren zeer aandachtig. We merkten wel dat de kinderen zeer weinig inspiratie en creativiteit hadden om een probleem op te lossen. Ze zijn gewoon om problemen zelf op te lossen zonder communicatie met andere leerlingen. Nu werden ze gedwongen om samen naar een oplossing te zoeken. Volgende keer zal deze les beter verlopen omdat men nu weet wat hen te wachten staat.

In de namiddag hebben we een les hoogspringen gegeven. De schaarsprong werd van kop tot teen uitgelegd en ingeoefend. Met 4 matrassen op elkaar werd provisoir een valmat gecreëerd. Enkele leerlingen sprongen zeer hoog voor hun leeftijd. Wel merkten we dat, hoe hoger het koord ging, hoe minder de techniek was. We hebben sprongen gezien van buikrollen, karatesprongen, …

Morgen is het de beurt aan P3 voor de les teambuilding. We zijn benieuwd hoe deze les zal lopen omdat P3 de taal nog niet echt goed beheerst.

Pray for us!

Poepoe

Normaal gezien zouden we gisteren verder gaan met de lessen trekken en duwen en heffen en dragen.  Maar aangezien de kinderen geen turnkledij hebben en in hun uniform moeten sporten is het niet zo gewenst dat ze tijdens de les trekken en duwen vuil worden.  Zij moeten die vuile kledij voor de rest van de dag in de klas dragen. Als Nick terug komt naar België is hij zeker van plan om turnkledij voor de kinderen mee te nemen zodat we onze lessen daar niet aan moeten aanpassen.

Aangezien we het de eerste maand van onze buitenlandse stage geen aparte turnkledij kunnen voorzien hebben we de trekken en duwen veranderd naar een les netbal. Met onze zelfgeplaatste houten palen voorzien van oogvijzen stelden we samen met enkele kinderen het net op. Het eerste uurtje gaf ik les aan primary 4 en Nick assisteerde mij. Het uur daarna van 12 tot 13 uur waren de rollen omgekeerd. Tijdens het tweede uur waren er kleuters en baby’s die rondliepen op de speelplaats en ons speelveld betraden. Ik nam de kleinste baby in mijn armen en droeg haar naar de zijkant. Plots merkte er een leerling van mijn klas op: “ teacher, baby did poepoe …”. In Afrika kennen ze duidelijk geen luiers dus was het poepoe op Jill J .  Over de les zelf waren Nick en ik heel tevreden. Naar het einde toe begreep iedereen van de klas het doorschuifsysteem van netbal 6 tegen 6 en wanneer je mocht opslaan. Ik moet wel zeggen dat het een les was die we met hand en tand moesten uitleggen. Één plaats doorschuiven in wijzerszin was DE grootste moeilijkheid voor hen!

In de namiddag gaven we een les koprol aan primary 3.  Zij deden hun uiterste best en we konden niet anders dan tevreden zijn. Als ze elke week zo voorbeeldig hun best doen zullen ze een hele grote vooruitgang boeken.

’s Avonds namen we samen met Ivan een bodaboda naar Red Chilli. Met 4 personen op één brommer! Ivan viel bijna van de boda boda J. Eens we aangekomen waren bij Red Chilli bestelden we een lekkere pizza proscuito, mmm…

Nick de klusjesman

Hallo allemaal!!!

Dit bericht wordt een samenvatting van 3 dagen J

Dit weekend zijn Ivan (neef van Richard) en Richard( de directeur) van zaterdag op zondag met de auto 100 km naar hun geboortestad gereden.  Het is een sportieve auto met lage profiel banden. ( mooi maar niet functioneel in een hobbelig land als Oeganda). Ze hebben 4 banden plat gereden! Met een vrachtwagen zijn ze mee terug naar huis gereden en de auto hebben ze 45 kilometer van huis achtergelaten. Één van de dagen zullen we de auto dus gaan oppikken.

Gisteren hebben Nick en ik met onze tweede lesweek van start gegaan. In de voormiddag geven we lessen algemene bewegingsvaardigheden. Nick geeft ‘trekken en duwen’ en ik ‘ heffen en dragen’. De leerlingen vonden het geweldig en wij ook. Zowel de leerlingen als wij waren bedolven onder het stof.

In de namiddag was het de beurt aan primary 4 en 5. We namen de leerlingen mee naar de sportvelden van de gevangenis en stelden een les gymnastiek en basketbal op het programma. De leerlingen waren met heel veel waardoor er te veel rumoer was. Als Nick en ik aan het spreken waren waren er toch nog sommigen die bleven praten. We laten ze dan enkele keren pompen als straf, maar deze straf werd snel vergeten. Nick en ik zijn heel boos moeten worden en hebben de les basketbal die normaal zou volgen op de gymnastiekles van hen afgenomen. Dit vonden ze niet leuk. We hopen dat ze hieruit een les leren en de volgende keer aandachtig luisteren als Nick of ik aan het woord zijn. 

Vandaag is Nick samen met Ivan naar de auto toe gegaan om hem te voorzien van stevig opgepompte banden. Normaal gaven we vandaag les, maar omdat de auto zo snel mogelijk terug moest komen hebben Nick en ik het lessenprogramma van vandaag en woensdag gewisseld. Op school maken ze daar absoluut geen probleem van, het leerkrachtenteam is heel erg flexiebel. Nick is een echte klusjesman. Als er iets gemaakt of hersteld moet worden staat hij altijd vooraan in de rij. Wat heeft hij hier onder andere al gemaakt:

-          Een zelfgemaakte muggenvanger van een plastieken fles ( waar hij gisteren per ongeluk een muis gevangen heeft J )

-          Deursloten gemaakt uit twee oogvijzen en twee colsonbandjes op het toilet en doucheruimte

-          Ons muggennet heeft hij met een veiligheidsspeld aan de luster opgehangen.

-          Zijn broeksriem houdt hij omhoog met een colsonbladje.

-          ...

Als hij niet voor leerkracht zou gaan dan werkte hij zeker ergens als klusjesman.

Terwijl Nick samen met Ivan de auto repareerde ging ik in de namiddag naar school. Daar had ik met Richard afgesproken om het atletiekteam voor de loopnummers te selecteren. Toen ik om drie uur op school was zag ik geen Richard…  Na 20 minuten … nog steeds geen Richard te bespeuren. Dat zijn nu eens echte Afrikanen. Houd altijd in je achterhoofd dat ze misschien niet komen opdagen J. Dus ik ging samen met twee vrouwelijke leerkrachten met 4 klassen naar de velden. Elke klas bestaat uit ongeveer 20 leerlingen … Eerst zag ik het niet zitten om zoveel kinderen mee te nemen op straat, maar ik werd in de situatie geduwd dus maakte ik er het beste van samen met mijn twee collega’s. Eens we aangekomen waren op het sportveld organiseerde ik de groepen die moesten lopen en de twee andere leerkrachten stonden aan de finish om de namen van de eerste 4 te noteren.

Dan thuiskomen è wassen è eten è Slapen

Mwah!!!!

Nick en Jill

Teams selecteren.

Vrijdag was onze selectiedag. Nick en ik wisselden elkaar af met een volleybal en basketballes waarin we de beste leerlingen selecteerden om deel te nemen aan het schoolteam.  We selecteerden vanaf primary 4 tot en met primary7. Ik gaf de les volleybal en Nick basketbal. Wanneer de kinderen hoorden dat ze konden geselecteerd worden voor het schoolteam zette ze hun beste beentje voor, want ze willen dolgraag aan andere scholen laten zien wat ze in huis hebben.

Voor ons beiden was dit een absoluut geslaagde dag. We voelen nu al dat we een kleine progressie maken in het lesgeven tegenover onze eerste lesdag. De kinderen voelen dat ze niet met onze voeten kunnen spelen en dat we sport in ons project serieus nemen. We worden natuurlijk geen dictators er valt altijd plezier te beleven in onze lessen.  Wel moeten we nog werken aan onze Afrikaanse accent  in het Engels J

Deze week hebben we zoals ik al vermeld heb het volleybal en basketbalteam geselecteerd. Volgende week woensdag selecteren we in de namiddag het atletiekteam en vrijdag zullen we het voetbal en gymnastiekteam selecteren.  De week daarna startten we met de trainingen en al snel zullen de ontmoetingen met de andere scholen volgen.

We kijken er al naar uit!

Dikke kussen

Nick en Jill

“Sports around the globe” op de Oegandese televisie !!!!

Gisteren zijn Nick en ik vroeg gaan slapen, om fit de volgende dag te beginnen. Maar mijn hoestbuien weerhielden Nick en mij van een rustige nachtrust. Dat was dan ook meteen te merken aan Nick. Vandaag voelde hij zich niet goed, hij was duizelig, voelde heel warm en zweterig aan en wat mij nog het meest bezorgd maakte was de verdwenen eetlust J.  Dus vandaag leek het ons de beste oplossing dat Nick thuis bleef en nog eens goed zou uitrusten om uit te zieken.

Ondertussen gaf ik in de voormiddag een les netbal/volleybal aan primary 4 en 5. Uit de voorgaande lessen heb ik nu geleerd en vandaag paste ik mijn nieuwe aanpak bij primary 4 en 5 toe. Voor de les begon herhaalde ik nogmaals de regels die ik voordien al vertelde. Bovendien paste ik een simpel maar effectief trucje toe om ze sneller terug op hun beginpositie te krijgen, ik telde luidop tot 5 en als ze dan nog niet klaarstonden gaf ik ze een extra opdracht.

Van deze les kan ik zeggen dat ik mijn doelen bereikt heb. Want ze hebben iets bijgeleerd, ze vonden het leuk en ze zijn er zelfs een moe van geworden.

Gedurende de les gebeurde er iets heel speciaal. Er kwam plots een cameraploeg een deel van mijn les filmen. Achteraf namen ze mij apart voor een interview, waarin ik de doelstellingen en bedoelingen van ons project: “Sports around the globe, a new challenge in Uganda” toelichtte. Het was wel een hele ervaring om eens voor de Ugandese televisie een interview te geven. Nick heeft er meer ervaring mee vanuit zijn sport korfbal, maar voor mij was het een debuutinterview.

Toen het middag was ging over huis om te gaan eten en eens te gaan kijken hoe het met mijn partner gesteld was J. En spijtig genoeg was er nog niet veel verbetering, hij was nog steeds aan het gloeien en voelde zich duizelig als hij op stond. Na het middageten ging ik terug naar school om les te geven. Deze les hen ik niet moeten geven omdat er een onaangekondigde vergadering tussen de leerkrachten was waar ik bij moest zijn. Wel een heel ongewone vergadering als je het mij vraagt. Enkel 3 mensen waren aan het woord inclusief mezelf. Sommige leerkrachten gaan tijdens de vergadering binnen en buiten, eentje lag te slapen; en er wordt nauwelijks of geen feedback gegeven aan de spreker. Communicatieve vaardigheden zouden ze wat mij betreft toch zeker nog moeten verbeteren.

In de late namiddag ging ik nog eens kijken naar Nick en hij zag er al veel beter uit. We gingen een stukje wandelen met Uruburu en Nick was bijna weer de oude.

Vanavond nog eens goed slapen en dan is hij morgen volledig herteld!

Doei!!!!

Kus

Nick en Jill

Les balvaardigheid aan primary 3

Gisteren was het in de voormiddag de beurt aan primary 3. Dit is de jongste klas waaraan we les geven. De leeftijden van deze groep schommelen tussen de 7 en 9 jaar.  Het eerste uurtje leerden de kinderen vangen en werpen over het net. Daarna speelden we verschillende variaties op het spel “ jagersbal”. Vooral  het tweede uur was een les om met hand en tand uit te leggen. Ze kijken wel aandachtig naar ons tijdens de uitleg van de oefening, maar er dringt voorlopig nog niet veel informatie tot hen door.  Ze zijn zo opgewonden als er een bal in het spel komt, je kan het vergelijken met mieren op zoetstof.

In de namiddag gingen we met primary 6 en 7 naar de velden en behandelden we de sporttakken voetbal en atletiek, 100 meter sprint. Deze klas vormt echt een levensgroot verschil met primary 3. Uiteraard is dit logisch, want primary 3 heeft nog niet zoveel Engelse talenkennis opgebouwd als primary 6 en 7.  De lessen van de namiddag waren leuk om te doen, iedereen deed zijn best en was heel enthousiast.

Eigenlijk zijn we zeker niet mistevreden over onze lessen. Wel weten we dat we nog een hele weg af te leggen hebben. We zijn ervan overtuigd dat het alleen maar beter kan worden. Wat we tot nu toe al geleerd hebben is dat we nu heel veel tijd in structuur en tucht moeten steken en niet de “beste vriend” van de leerlingen moeten zijn. Dat zal het ons de komende weken een stuk makkelijker maken.

Vervolgens stapten we naar huis en daar stond het hondje van Nick te wachten… .  Ze is super lief en schattig!!! Nick heeft haar Uruburu gedoopt J .

Later op de avond gingen we met onze vrienden Richard, Ivan en Denyse buiten op het terras zitten en dronken we een lekkere punch volgens de lokale gewoonte. De punch werd in een grote kleipot gegoten en vanuit de pot vertrokken smalle bamboerietjes van 2 meter lang rechtstreeks naar onze mond.  Ja hoeft je hoofd zelfs niet te buigen om een slokje te nemen.

Tijd om te gaan slapen!

Goodby everybody!

Greets Nick and Jill of Jick en Nill zoals Richard soms durft zeggen J

De eerste lesdag!

Gisteren (21 feb) gaven Nick en ik onze eerste les in Uganda. Om 10u30 startte onze les. De leerlingen uit primary 6 en primary 7 waren het eerst aan de beurt. Zij zijn de oudsten van de school, wat wil zeggen dat ze tussen de 11 en 13 jaar oud zijn. Nick gaf een les netbal en ik een les algemene balvaardigheid.  We hebben beiden ondervonden dat het niet zo makkelijk is om vaktaal te gebruiken in een andere taal en dat de kinderen onze stijl van lesgeven ook helemaal niet gewent zijn.  We leggen een oefening uit en vragen aan hen of ze het begrepen hebben, dan antwoorden ze allemaal in koor “ Yes teacher” . Maar als de oefening dan echt van start gaat merken we dat ze bedoelden “ No teacher, we don’t understand” .

Om 12u30 was het al tijd voor lunch en om 15 uur keerden we terug naar school en pikten primary 4 en primary 5 op om te gaan sporten op het veld van de gevangenis in Luzira. Deze gevangenis is absoluut geen gevaarlijke omgeving voor de kinderen. De cipiers houden iedereen nauwlettend in het oog en bovendien is het leven in gevangenschap een beter alternatief voor deze bevolking dan het arme leven dat ze anders zouden hebben. 

Na 20 minuten stappen bereikten we de gevangenis en kregen we spijtig genoeg te horen dat we de velden nog niet mochten betreden omdat er geen goedkeuring was van de directeur. Morgen zou alles in orde zijn en kunnen we hier wel komen sporten.  Dan maar naar een ander sportveld… . Dit veld lag wel 5km verder en is 35 minuten wandelen vanaf de school. Gelukkig hadden de kinderen er nog steeds zin in en gaven Nick en ik onze les voetbal en 100 meter sprint op de andere locatie.

Nick en ik merkten dat vele leerlingen vaak verward zijn en daarbij de oefening fout uitvoeren.  Hieraan kunnen volgens ons twee oorzaken gekoppeld worden. Ten eerste hebben Nick en ik een accent in ons Engels taalgebruik dat verschilt van het Afrikaanse accent, ten Tweede krijgen de kinderen ook niet regelmatig sportles. De opdrachten in een theorieles verschillen tegenover een praktijkles sport en daaraan zijn de leerlingen duidelijk niet gewent.

Na deze dag lesgeven fietsen we berg op teug naar huis en ploften we in de zetel van moeheid als we arriveerden. Een uurtje daarna fristen Nick en ik ons even op en vertrokken we naar een hotelletje “ Red chili”. In dit hotel hebben we een lekkere maaltijd besteld? Nickeerst een pizza proscuito en dan een cheeseburger met frieten en ik een spaghetti bolognaise en een broodje met mozarella en groentjes. Mmm… Net wat we nodig hadden.

Een vermoeiende dag afsluiten met lekker eten en een frisse cola is de beste remedie. Plus eens vroeg gaan slapen natuurlijk J

Groetjes

Nick en Jill