Teams selecteren.

Vrijdag was onze selectiedag. Nick en ik wisselden elkaar af met een volleybal en basketballes waarin we de beste leerlingen selecteerden om deel te nemen aan het schoolteam.  We selecteerden vanaf primary 4 tot en met primary7. Ik gaf de les volleybal en Nick basketbal. Wanneer de kinderen hoorden dat ze konden geselecteerd worden voor het schoolteam zette ze hun beste beentje voor, want ze willen dolgraag aan andere scholen laten zien wat ze in huis hebben.

Voor ons beiden was dit een absoluut geslaagde dag. We voelen nu al dat we een kleine progressie maken in het lesgeven tegenover onze eerste lesdag. De kinderen voelen dat ze niet met onze voeten kunnen spelen en dat we sport in ons project serieus nemen. We worden natuurlijk geen dictators er valt altijd plezier te beleven in onze lessen.  Wel moeten we nog werken aan onze Afrikaanse accent  in het Engels J

Deze week hebben we zoals ik al vermeld heb het volleybal en basketbalteam geselecteerd. Volgende week woensdag selecteren we in de namiddag het atletiekteam en vrijdag zullen we het voetbal en gymnastiekteam selecteren.  De week daarna startten we met de trainingen en al snel zullen de ontmoetingen met de andere scholen volgen.

We kijken er al naar uit!

Dikke kussen

Nick en Jill

“Sports around the globe” op de Oegandese televisie !!!!

Gisteren zijn Nick en ik vroeg gaan slapen, om fit de volgende dag te beginnen. Maar mijn hoestbuien weerhielden Nick en mij van een rustige nachtrust. Dat was dan ook meteen te merken aan Nick. Vandaag voelde hij zich niet goed, hij was duizelig, voelde heel warm en zweterig aan en wat mij nog het meest bezorgd maakte was de verdwenen eetlust J.  Dus vandaag leek het ons de beste oplossing dat Nick thuis bleef en nog eens goed zou uitrusten om uit te zieken.

Ondertussen gaf ik in de voormiddag een les netbal/volleybal aan primary 4 en 5. Uit de voorgaande lessen heb ik nu geleerd en vandaag paste ik mijn nieuwe aanpak bij primary 4 en 5 toe. Voor de les begon herhaalde ik nogmaals de regels die ik voordien al vertelde. Bovendien paste ik een simpel maar effectief trucje toe om ze sneller terug op hun beginpositie te krijgen, ik telde luidop tot 5 en als ze dan nog niet klaarstonden gaf ik ze een extra opdracht.

Van deze les kan ik zeggen dat ik mijn doelen bereikt heb. Want ze hebben iets bijgeleerd, ze vonden het leuk en ze zijn er zelfs een moe van geworden.

Gedurende de les gebeurde er iets heel speciaal. Er kwam plots een cameraploeg een deel van mijn les filmen. Achteraf namen ze mij apart voor een interview, waarin ik de doelstellingen en bedoelingen van ons project: “Sports around the globe, a new challenge in Uganda” toelichtte. Het was wel een hele ervaring om eens voor de Ugandese televisie een interview te geven. Nick heeft er meer ervaring mee vanuit zijn sport korfbal, maar voor mij was het een debuutinterview.

Toen het middag was ging over huis om te gaan eten en eens te gaan kijken hoe het met mijn partner gesteld was J. En spijtig genoeg was er nog niet veel verbetering, hij was nog steeds aan het gloeien en voelde zich duizelig als hij op stond. Na het middageten ging ik terug naar school om les te geven. Deze les hen ik niet moeten geven omdat er een onaangekondigde vergadering tussen de leerkrachten was waar ik bij moest zijn. Wel een heel ongewone vergadering als je het mij vraagt. Enkel 3 mensen waren aan het woord inclusief mezelf. Sommige leerkrachten gaan tijdens de vergadering binnen en buiten, eentje lag te slapen; en er wordt nauwelijks of geen feedback gegeven aan de spreker. Communicatieve vaardigheden zouden ze wat mij betreft toch zeker nog moeten verbeteren.

In de late namiddag ging ik nog eens kijken naar Nick en hij zag er al veel beter uit. We gingen een stukje wandelen met Uruburu en Nick was bijna weer de oude.

Vanavond nog eens goed slapen en dan is hij morgen volledig herteld!

Doei!!!!

Kus

Nick en Jill

Les balvaardigheid aan primary 3

Gisteren was het in de voormiddag de beurt aan primary 3. Dit is de jongste klas waaraan we les geven. De leeftijden van deze groep schommelen tussen de 7 en 9 jaar.  Het eerste uurtje leerden de kinderen vangen en werpen over het net. Daarna speelden we verschillende variaties op het spel “ jagersbal”. Vooral  het tweede uur was een les om met hand en tand uit te leggen. Ze kijken wel aandachtig naar ons tijdens de uitleg van de oefening, maar er dringt voorlopig nog niet veel informatie tot hen door.  Ze zijn zo opgewonden als er een bal in het spel komt, je kan het vergelijken met mieren op zoetstof.

In de namiddag gingen we met primary 6 en 7 naar de velden en behandelden we de sporttakken voetbal en atletiek, 100 meter sprint. Deze klas vormt echt een levensgroot verschil met primary 3. Uiteraard is dit logisch, want primary 3 heeft nog niet zoveel Engelse talenkennis opgebouwd als primary 6 en 7.  De lessen van de namiddag waren leuk om te doen, iedereen deed zijn best en was heel enthousiast.

Eigenlijk zijn we zeker niet mistevreden over onze lessen. Wel weten we dat we nog een hele weg af te leggen hebben. We zijn ervan overtuigd dat het alleen maar beter kan worden. Wat we tot nu toe al geleerd hebben is dat we nu heel veel tijd in structuur en tucht moeten steken en niet de “beste vriend” van de leerlingen moeten zijn. Dat zal het ons de komende weken een stuk makkelijker maken.

Vervolgens stapten we naar huis en daar stond het hondje van Nick te wachten… .  Ze is super lief en schattig!!! Nick heeft haar Uruburu gedoopt J .

Later op de avond gingen we met onze vrienden Richard, Ivan en Denyse buiten op het terras zitten en dronken we een lekkere punch volgens de lokale gewoonte. De punch werd in een grote kleipot gegoten en vanuit de pot vertrokken smalle bamboerietjes van 2 meter lang rechtstreeks naar onze mond.  Ja hoeft je hoofd zelfs niet te buigen om een slokje te nemen.

Tijd om te gaan slapen!

Goodby everybody!

Greets Nick and Jill of Jick en Nill zoals Richard soms durft zeggen J

De eerste lesdag!

Gisteren (21 feb) gaven Nick en ik onze eerste les in Uganda. Om 10u30 startte onze les. De leerlingen uit primary 6 en primary 7 waren het eerst aan de beurt. Zij zijn de oudsten van de school, wat wil zeggen dat ze tussen de 11 en 13 jaar oud zijn. Nick gaf een les netbal en ik een les algemene balvaardigheid.  We hebben beiden ondervonden dat het niet zo makkelijk is om vaktaal te gebruiken in een andere taal en dat de kinderen onze stijl van lesgeven ook helemaal niet gewent zijn.  We leggen een oefening uit en vragen aan hen of ze het begrepen hebben, dan antwoorden ze allemaal in koor “ Yes teacher” . Maar als de oefening dan echt van start gaat merken we dat ze bedoelden “ No teacher, we don’t understand” .

Om 12u30 was het al tijd voor lunch en om 15 uur keerden we terug naar school en pikten primary 4 en primary 5 op om te gaan sporten op het veld van de gevangenis in Luzira. Deze gevangenis is absoluut geen gevaarlijke omgeving voor de kinderen. De cipiers houden iedereen nauwlettend in het oog en bovendien is het leven in gevangenschap een beter alternatief voor deze bevolking dan het arme leven dat ze anders zouden hebben. 

Na 20 minuten stappen bereikten we de gevangenis en kregen we spijtig genoeg te horen dat we de velden nog niet mochten betreden omdat er geen goedkeuring was van de directeur. Morgen zou alles in orde zijn en kunnen we hier wel komen sporten.  Dan maar naar een ander sportveld… . Dit veld lag wel 5km verder en is 35 minuten wandelen vanaf de school. Gelukkig hadden de kinderen er nog steeds zin in en gaven Nick en ik onze les voetbal en 100 meter sprint op de andere locatie.

Nick en ik merkten dat vele leerlingen vaak verward zijn en daarbij de oefening fout uitvoeren.  Hieraan kunnen volgens ons twee oorzaken gekoppeld worden. Ten eerste hebben Nick en ik een accent in ons Engels taalgebruik dat verschilt van het Afrikaanse accent, ten Tweede krijgen de kinderen ook niet regelmatig sportles. De opdrachten in een theorieles verschillen tegenover een praktijkles sport en daaraan zijn de leerlingen duidelijk niet gewent.

Na deze dag lesgeven fietsen we berg op teug naar huis en ploften we in de zetel van moeheid als we arriveerden. Een uurtje daarna fristen Nick en ik ons even op en vertrokken we naar een hotelletje “ Red chili”. In dit hotel hebben we een lekkere maaltijd besteld? Nickeerst een pizza proscuito en dan een cheeseburger met frieten en ik een spaghetti bolognaise en een broodje met mozarella en groentjes. Mmm… Net wat we nodig hadden.

Een vermoeiende dag afsluiten met lekker eten en een frisse cola is de beste remedie. Plus eens vroeg gaan slapen natuurlijk J

Groetjes

Nick en Jill

Moneytransfer

Gisteren was het een heel rustig daggetje. We moesten vooral binnen blijven door de verkiezingen. Op het nieuws gaven ze vele rellen en gevechten, dus voor mzungu’s was het te gevaarlijk!

Filmdagje dus…

Vandaag zag onze dag er iets anders uit. De moeder van Nick en de moeder van Jill hebben hemel en aarde bewogen om geld in Uganda te krijgen. Onze kaart was namelijk al geblokkeerd door het taxi-incident. Via Western Union werd geld gestort naar Uganda. Vandaag naar de hoofdstad om ons geld op te halen. Al een geluk verliep dit zonder problemen.

Voor de rest van de dag hebben we in het schooltje gegeven. Voor het eerst konden de kinderen met de materialen spelen. Je moest ze zien… zoooo gelukkig! Dit is zeker waarvoor we het gedaan hebben! Richard had de volgende quote: “Thank you Nick and Jill. You made my playground for the First time alive! Thank you soooo much!!!”. Vanavond gaan we voor de eerste maal stappen! Party timeeee. Ik zag gistere alle clubs. 3 clubs naast elkaar, bier voor 1 euro en een vriend die een goede chauffeur is en niet drinkt. NICE :D nenee we gaan de eerste keer eens de kat uit de boom kijken en zien hoe de lokale bevolking reageert op onze aanwezigheid.

Morgen lees je hoe het geweest is!

Welaba!

Wat een stressmoment…!

Na alweer een goed nachtje slapen werden we aan de ontbijttafel rijkelijk bedeeld met eten. Boterhammen met een omelet en heel veel fruit.  Na dit ontbijt namen we onze 2 grote netten met ballen te voet mee naar school. Onderweg keek iedereen al een beetje raar naar ons; ten eerste omdat we mzungus ( blanken) zijn en ten tweede; voor de 30 ballen die we op onze rug droegen.  De kinderen in de straat liepen ons achterna en wilden met de ballen spelen. 

Toen we op school aankwamen namen we een grote rekker uit ons materiaalzakje. Je plaatst 2 kinderen op 3 meter afstand ertussen en met hun aangezicht naar elkaar.  Dan plaats je de rekker rond de benen van beide leerlingen en het spel kan beginnen…  Bij deze begon onze eerste introductie speelplaatsspelen. Eerst startten we met 4 kinderen die meededen en al snel waren we aan ’t springen met 15 kinderen.  J

Kort daarna werden alle kinderen op de speelplaats verzameld en startten we met onze speech. Eerste stelden we ons individueel voor, dan vertelden we hen welke sporten we de komende 3 maanden gaan behandelen en welke doelen we willen bereiken met hen.  De kinderen waren muisstil en luisterden heel aandachtig naar ons, niet één die terwijl tegen een vriend of vriendinnetje babbelde. Stel je dat maar eens voor in onze scholen J

De speelplaats begint nu reeds een sportieve vorm te krijgen. Gisteren stonden onze palen al op de speelplaats om volleybal te spelen.  En de korte introductie van speelplaatsspelen. Maar dit is nog niet alles. We zijn samen met onze vriend Ivan naar de stad getrokken en kochten daar een basketbalring die we ook op de speelplaats gaan plaatsen.

 Toen we met de taxi terug kwamen naar Luzira zijn we door een miscommunicatie tussen mij en Nick  de portefeuille van Nick kwijtgeraakt in de taxi.  Nick vroeg aan mij of ik zijn zakje met portefeuille in de rugzak had gestoken en ik herinnerde mij er niets van dat hij dat aan mij had gevraagd, dus ik had hem niet. Ondertussen vertrok het busje en Ivan ging erachteraan met de boda boda. Hij stopte het busje en vroeg naar ons zakje met belangrijke documenten in ( reispas, visakaart, geld, gsm, …). De man in het busje zei dat hij geen blanken in zijn busje had vervoerd dus ging Ivan terug.  We zijn meteen een aangifte gaan doen bij de politie. En daarna zijn we naar de verzamelplaats van de taxi’s gegaan. Daar kwamen we het busje tegen ! Ik herkende de zetelbekleding van het busje en Ivan had de nummerplaat van de auto onthouden. Dus we vroegen meteen naar de portefeuille en die gaven ze ons dan ook, enkel de gsm en geld zijn we nu kwijt. Maar we zijn dolgelukkig dat de documenten nu terecht zijn!  Fieuw…. !!! Wat een stressdag!

Ondertussen hadden we onze visakaart geblokkeerd en wachten we nu op een oplossing om terug aan onze centjes te kunnen.

Mwelaba  (goodby)  trouwe lezers J!!!

Nick en Jill

De verkiezingen naderen…

Eergisteren  zijn we naar de school gegaan. Daar pikten we de kinderen op om naar de president  Museveni te gaan. Ze hadden een dans voorbereid en die wilden ze tonen aan de president.  Voor we op het plein mochten komen moest iedereen gefouilleerd worden om problemen te vermijden. Er was enorm veel volk met enorm veel gele kleuren .  Alle mensen waren laaiend enthousiast, er werd muziek gespeeld, toeters en bellen en sommigen haalden zelfs enkele dansmoves boven.  Een vrijwel ongekend gedrag voor ons, ik zou nooit dansen voor koning Albert denk ik J .

Nadat we ontsnapten uit deze grote manifestatie gingen we met de boda boda naar de hoofdzetel van de Baden  Powell Memorial en stelden ons daar nogmaals voor en werden zoals gewoonlijk met open armen en een big smile ontvangen.  ( boda boda komt van travelling from border to boarder). Daar lieten we eveneens ons lessenprogramma zien, zodat zij weten waar we eigenlijk mee bezig zijn in één van hun scholen.

Daarna was het de bedoeling om onszelf en ons programma eveneens aan het ministerie van onderwijs te laten zien , maar daar was iets tussengekomen dus zeiden ze ( zoals altijd) “ Is het vandaag niet, dan morgen wel” J. WE love the African style!

Later op de avond bezochten we een hotelletje “ Red Chilli” , Hier zitten enkel mzungu’s ( blanken). Je kan er safari’s mee doen en een lekkere avondschotel bestellen. Stoofvlees met frieten, spaghetti, croque monsieur en pizza stonden onder andere op de kaart.  Hier zullen we zeker nog eens passeren.

Dikke kussen uit Uganda!

Nick en Jill.

Welkomstfeest in de Baden Powell Memorial

Gisteren was de grote dag ! We gingen voor de eerste keer naar de school waar we de komende maanden les zullen geven. We naderden nog maar de schoolpoort en alle kinderen begonnen te zingen voor ons. Toen we echt op het schoolplein zelf stonden kwamen de kinderen ons begroeten en gaven ze ons een boeket bloemen. Richard, de directeur leidde ons naar een klaslokaal en daar plaatste hij ons op twee stoelen achteraan in het lokaal. De sessie begon met enkele dansjes en gezang waarbij Richard zelf op de jembee speelde. Hierna stelden al de leerkrachten zich voor en heette ons welkom. Als dit gebeurt was speechte Richard dat hij met zijn leerlingen een gedicht had voorbereid. Het gedicht was een combinatie van zang en dans. Het gedicht begon met het liedje van Michael Jackson “we are the World”. Uiteindelijk begonnen alle weeskinderen verhalen te vertellen hoe hun ouders door oorlog, aids,… gestorven waren. Plots begon 1 jongen te wenen. Al snel volgden de anderen. Het gedicht werd plots zeer emotioneel waarbij iedereen weende en trachtte zich sterk te houden. Je kan je wel inbeelden dat dit voor ons zeer moeilijk was. Ook bij ons rolden de traantjes over de wangen. Zeer moeilijk moment!

Na dit emotioneel moment kregen we een rondleiding door heel de school. Enkele klassen hebben geen banken. Richard vertelde ons dat er nog veel werk aan verricht moest worden. We werden ook voorgesteld aan elke klas. In elke klas vroeg Richard wat de leerlingen verwachten van ons. Wanneer een leerling “sport” zei, werden alle mogelijke sporten opgenoemd. 1 leerling moest van Richard iets van gym voordoen. Plots ging hij op de schoolbank staan en deed hij een achterwaartse salto van de bank. Hierbij stonden we wel even perplex. “en wij moeten hen iets bijbrengen”??? :D

Ook de slaapplaatsen van de kinderen werden getoond. In 1 kamer van ongeveer 10 op 5 meter moesten 64 kinderen slapen. Er waren misschien 20 bedden aanwezig….

Na het bezoek aan de school gingen we naar Kampala om prijzen op te vragen voor sportmateriaal zoals speren, kogels, discussen, basketbalringen, voetbalgoaltjes, … Als we dit gedaan hadden maakten we er ineens gebruik om eens naar de lokale markt te gaan. Deze markt zou je echt eens moeten zien. Alle kramen staan zo dicht bij elkaar en zijn allemaal met elkaar verbonden. Op een gegeven ogenblik vroeg ik me af hoe we uit dit doolhof uit zouden geraken. Overal waren kraampjes waar ze schoenen, t-shirten,…  verkochten zo heb ik een paar All-stars voor 13 euro gekocht en een t-shirt van het nationaal elftal van Uganda voor 3,3 euro. Ik kan dat afdingen hier wel gewoon worden (à Nick).

Groetjes

Nick en Jill

Op zondag naar de kerk en Belgisch menu

Vandaag stond een bezoek aan de kerk op het programma.  In Uganda heeft  het grootste deel van de bevolking een christelijk geloof en daarom zijn we samen met Pita en Delphine naar de plaatselijke kerk gewandeld. De kerk was groot, overal stonden blauwe plastieken tuinstoelen en het dak bestond uit golfplaten. De priester toonde een groot verschil vergeleken met onze priesters uit België.  Er was veel meer interactie met de mensen, de priester liep zelfs door het volk en omhelsde mensen. Spijtig dat we het gospel koor niet hebben horen zingen, omdat we het begin van de ceremonie gemist hebben.

Na het bezoek zijn we alvast begonnen met het oppompen van al onze ballen die we meenamen in onze koffers naar Uganda. Het waren maar liefst 35 ballen die we dankzij alle steun van onze vrienden, familie, school en sportclubs hebben kunnen verzamelen.

Dan was het tijd om onze belofte aan Richard na te komen. We beloofden dat we voor hem en de familie waar we bij logeren een Belgisch gerecht zouden maken.  Uiteraard konden we geen frieten met stoofvlees klaarmaken omdat de ingrediënten er niet zijn en daarom kozen we voor de beruchte “pékesstoemp” J .  Dus fietste ik ( Jill) samen met Delphine naar de lokale markt om eten te kopen. Wortelen, aardappelen, eieren, melk, ajuin, en kip stonden op mijn boodschappenlijstje.  Naar de markt gaan was een cultuurshock op zich voor mij.  Kleine kinderen die naast mijn fiets luidkeels “Mzungu” roepen en probeerden mij aan te raken.  Erg was het niet, maar het voelde wel raar aan. Bij de eerste winkel stopte ik met Delphine om aardappelen te kopen en plots stond er een dronken man naast mij.  Als zij een blanke zien denken zij meteen aan rijkdom , vandaar dat hij bij mij om geld kwam bedelen.  Ik wist niet goed hoe ik mij moest gedragen. Ik vond het zowel moeilijk om hem te negeren als met hem te praten.  Kort daarna gingen we kip kopen. En geloof mij verser dan de kip van vandaag kon niet. De man van de winkel nam een kakelende kip uit zeen hok en kapte hem de kop af. Vervolgens pluimde en verwijderde hij alle organen van de kip en stopte hem tot slot in een zak.  Van een kipfilet gesproken … J

Eens ik thuis was aangekomen hebben Nick en ik samen het eten voor de familie bereid en ze aten het met veel smaak op. Iedereen at moeiteloos zijn bord leeg. 

Na het eten gingen we samen met vrienden even de straat op om frisdrank te kopen. Wat wij niet wisten is dat als je frisdrank koopt je moet ruilen met een leeg flesje. Die waren we thuis vergeten , maar de vrouw van de winkel bood ons een oplossing aan . Ze nam de frisdranken en goot ze één voor één over in een plastiek zakje . THAT’S THE AFRICAN STYLE J.

Vandaag was weer een geslaagde dag met lekker eten.

Greets Nick and Jill

Bekijken van de sportvelden + Miami Beach

Alles begint zowat in de plooi te vallen. We beginnen onze draai te vinden en het eten valt altijd maar beter en beter mee.

Vandaag vertrokken we met de fiets naar verschillende sportvelden sportvelden in de buurt om te beslissen waar we onze lessen gaan geven. 1 sportveld bestaat uit 1 enkel zanderig voetbalveld, het 2^de sportveld bestaat uit een basketbalveld en een voetbalveld en het 3^de sportveld is het sportveld van de plaatselijke gevangenis dat bestaat uit een volleybalveld, een goed basketplein en een grote grasvlakte om te voetballen. We hebben besloten om alle sporten in de gevangenis te geven omdat de sportvelden veel beter zijn en de afstand van de school naar de gevangenis beperkt is.

Na het bezoek in de gevangenis zijn we naar Miami Beach gegaan. (not the real one :D). Je kan het een klein beetje vergelijken met het zilvermeer in België. Je moet 1 euro betalen om binnen te mogen. In het domein kan je zwemmen in Lake Victoria, BBQ en drinken aan de bar. Miami beach is zeer mooi met vriendelijke mensen. Morgen wordt er een plaatselijke beachparty gehouden tot in de vroege uurtjes. Natuurlijk zullen we hierop aanwezig zijn en alle dansmoves observeren!

Zoals je al in de gaten hebt, we hebben hier een goede tijd en we houden zeer veel van “African Time”! zeggen dat je om 13 uur aanwezig zult zijn en om 15 uur komen :D

PEACE!

Fietsen kopen in Kampala

Vandaag was weer een hectisch daggetje op z’n Afrikaans. We mogen hier steeds uitslapen tot 10 uur. Daarna rustig douchen, aankleden, ontbijten… Na de lunch begint het altijd hectisch te worden.

Allereerst kwam Richard terug van de school met een voorstel over de planning van onze lessen. Hij had in de voormiddag een vergadering met zijn collega’s om te zien hoe wij ergens tussen het lessenpakket van de leerlingen passen. We geven maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag les van half 11 tot half 1 en van half 4 tot 5. Maandag, dinsdag en donderdag wordt er les gegeven aan alle “normale” klassen en vrijdag zijn we trainers van teams. Een selectie van de leerlingen die bv goed zijn in basketbal krijgen dan op vrijdag van ons training. We zijn zeer blij met dit voorstel. We denken dat we ons project zo goed kunnen uitwerken. Door de inbreng van de trainers/coachingmomenten krijgt ons project nog een extra dimensie.

Na deze besprekingen gingen we met de boda boda’s naar de lokale politie om te melden dat we in het stadje Luzira verblijven. Het gezegde, “de politie, uw vriend” is hier echt van toepassing. De hoofdinspecteur was zeer open en gaf ons een gevoel van veiligheid. We hebben dan ook heel het reilen en zeilen van het werk van de politie te horen gekregen. Daarna  gingen we met de taxi’s naar Kampala om een fiets te kopen. Bij het aankomen zaten we al direct in een grote manifestatie ivm de verkiezingen. (raad van thuis: vermijd grote manifestaties!). We hebben nu elks een goede fiets, maar we zijn wel sterk “int zak” gezet. We hebben elks 250000 shilling voor een fiets betaald (83 euro). We hebben wel een deal gemaakt dat we de fietsen na 3 maanden terug aan dezelfde winkel kunnen verkopen voor ong 60 euro. (23 euro om voor 3 maanden een fiets te huren lijkt ons redelijk).

Toen begon het pas!!! Hier in Uganda is het in de avond pikke donker. De rijstijl van de Ugandezen, de slechte wegen en de onervarenheid van ons maakte het zeer moeilijk om van Kampala naar huis te fietsen!

Na dit vermoeiende fietstochtje hebben we een heerlijk avondmaal gekregen. We hebben een lijst moeten maken van wat we allemaal graag lusten. Ze houden hier echt rekening mee! Het avondmaal van vandaag was een omelet met tomaat in een wrap gerold van deeg. Very nice!

Het valt ons echt op dat Afrikanen zeer graag dansen. Zo kwam er vandaag spontaan een jongen (PITA genaamd :D) een show geven! We mochten hem zelf filmen.

Benieuwd wat we nog allemaal zullen meemaken!

Greets from Uganda

Btw: we hebben juist een muis zien binnenlopen :D

Eindelijk in Afrika

Na 15 uur reizen eindelijk aangekomen in Uganda. Toen we de naar de uitgang van de vlieghaven in Entebbe wandelden zagen we een groot bord met onze namen erop. We gingen heel voorzichtig naar hen toe. Zij daarentegen overvielen ons met omhelzingen, bloemen, dankwoorden, verwelkomingen,… Dit was het allereerste moment waaruit we konden afleiden dat we in een totaal andere wereld terecht kwamen. Er werden zelfs enkele traantjes weggepinkt.

We mochten onze koffers niet zelf dragen en we werden begeleid naar de taxi die ze hadden gehuurd (een busje met plaats voor 12 à “zogezegd”).

Entebbe ligt een uur rijden van Luzira. Hier begon onze ECHTE Afrikaanse trip. Alle straten leven. Iedereen leeft op straat en de winkels zijn heel de nacht open. Overal bananen, witte tanden en neonlichten te zien. Over de rijstijl van Ugandezen hoeven we niet veel te zeggen. Met een aantal woorden kunnen we het gemakkelijk samenvatten:   kriskras door elkaar, links, bulten en geen verkeerslichten!

Ons huisje…

Van Lynn hadden we op voorhand gehoord dat er een heel mooi uitzicht was, dat de douche beter was dan bij hen, dat Richard enkel met zijn “meid” samenleeft. Komen we hier aan: WARM, geen douche, een toilet met een opening van 10x10 (de meest primitieve Franse wc), meer dan onze ogen op dat moment aankonden! We kunnen met zekerheid zeggen, culture shock en vermoeidheid mag je niet mixen!

Na een goede nachtrust (oef toch een twee persoonsbed) bracht Richard ons naar Kampala om naar de Belgische ambassade te gaan, internet te kopen zodat we in het huisje kunnen internetten, geld te wisselen en om een GSM kaart te kopen. Heel opvallend was het vervoer naar de stad. Allereerst moesten we op een brommertaxi “bodaboda” genaamd naar de hoofdweg reizen. We moesten met 2 op de brommer kruipen. Door de staat van de wegen en de rijstijl van de taxichauffeurs snappen we nog steeds niet waarom we niet met 3 op de grond lagen. Ook had Jill beter geen rok aangedaan :D

Aan het eten zullen we nog sterk moeten wennen. Alles word zo hard samengeperst dat alles zeer droog is en moeilijk om in te slikken. “Do you like matoke (bananen)?” à yeeees yeees  :s

Het eerste Royko Minutesoepke zit dan ook al reeds achter de kiezen.

Morgen gaan we naar de lokale politie om ons aan te melden.

Blijf ons zeker volgen!

Jill en Nick

Ps: Foto’s zijn te vinden op facebook

Wat een begin

Alles gepakt en klaar om te vertrekken. We komen aan op de vlieghaven in Schiphol. Jilleke al een beetje bleekskes van de stress, Nick last met de darmen van de avond ervoor, de papa een slapende zombie en een sterkhoudende mama om de tranen te bedwingen.

Bij het inchecken werden we al doorverwezen naar de balie. Er was iets verkeerd gelopen...

Blijkbaar hadden we een ticket van BRUSSEL naar Entebbe met 1 tussenstop in Amsterdam.
Omdat we deze ochtend niet op het vliegtuig in Brussel zaten, maar rechtstreeks naar Amsterdam zijn gereden heeft dit als gevolg --> alle volgende tickets geannuleerd.

Daar stonden we dan in volle paniek. Al een geluk hadden we een plots wakkere vader bij die heel kalm alles ging oplossen.
Normaal gezien moesten we gewoon 2 nieuwe tickets kopen van 950 euro PP!
Na bang afwachten heeft de vliegtuigmaatschappij de boeking kunnen verlaten van 8 op 9 februari met een extra 135 euro registratiekosten.

DOM DOM DOM, maar we kunnen toch nog gaan!


Morgen vertrekken we dus vanuit Brussel en verloopt alles hopelijk zoals het moet.


--> Een slechte generale repetitie = ...