Na 15 uur reizen eindelijk aangekomen in Uganda. Toen we de naar de uitgang van de vlieghaven in Entebbe wandelden zagen we een groot bord met onze namen erop. We gingen heel voorzichtig naar hen toe. Zij daarentegen overvielen ons met omhelzingen, bloemen, dankwoorden, verwelkomingen,… Dit was het allereerste moment waaruit we konden afleiden dat we in een totaal andere wereld terecht kwamen. Er werden zelfs enkele traantjes weggepinkt.
We mochten onze koffers niet zelf dragen en we werden begeleid naar de taxi die ze hadden gehuurd (een busje met plaats voor 12 à “zogezegd”).
Entebbe ligt een uur rijden van Luzira. Hier begon onze ECHTE Afrikaanse trip. Alle straten leven. Iedereen leeft op straat en de winkels zijn heel de nacht open. Overal bananen, witte tanden en neonlichten te zien. Over de rijstijl van Ugandezen hoeven we niet veel te zeggen. Met een aantal woorden kunnen we het gemakkelijk samenvatten: kriskras door elkaar, links, bulten en geen verkeerslichten!
Ons huisje…
Van Lynn hadden we op voorhand gehoord dat er een heel mooi uitzicht was, dat de douche beter was dan bij hen, dat Richard enkel met zijn “meid” samenleeft. Komen we hier aan: WARM, geen douche, een toilet met een opening van 10x10 (de meest primitieve Franse wc), meer dan onze ogen op dat moment aankonden! We kunnen met zekerheid zeggen, culture shock en vermoeidheid mag je niet mixen!
Na een goede nachtrust (oef toch een twee persoonsbed) bracht Richard ons naar Kampala om naar de Belgische ambassade te gaan, internet te kopen zodat we in het huisje kunnen internetten, geld te wisselen en om een GSM kaart te kopen. Heel opvallend was het vervoer naar de stad. Allereerst moesten we op een brommertaxi “bodaboda” genaamd naar de hoofdweg reizen. We moesten met 2 op de brommer kruipen. Door de staat van de wegen en de rijstijl van de taxichauffeurs snappen we nog steeds niet waarom we niet met 3 op de grond lagen. Ook had Jill beter geen rok aangedaan :D
Aan het eten zullen we nog sterk moeten wennen. Alles word zo hard samengeperst dat alles zeer droog is en moeilijk om in te slikken. “Do you like matoke (bananen)?” à yeeees yeees :s
Het eerste Royko Minutesoepke zit dan ook al reeds achter de kiezen.
Morgen gaan we naar de lokale politie om ons aan te melden.
Blijf ons zeker volgen!
Jill en Nick
Ps: Foto’s zijn te vinden op facebook
Hey Nick en Jill, echt leuk dat we zo kunnen volgen hoe jullie ervaringen en bevindingen zijn.
BeantwoordenVerwijderenlaurie deed al in haar broek als ze al die beesten zag op je foto's. ik denk niet dat ze naar daar zal gaan ! Toch cola zie ik op de foto... Ik hoop dat jullie snel wennen aan het leven daar, dat je je er snel zult thuis voelen. Ook al zijn we duizenden km uit elkaar, met ons hart zijn we daar en volgen jullie op de voet !Kussen Mama
Heyhey,
BeantwoordenVerwijderenfijn dat we jullie kunnen volgen!
Genoeg Royco soepjes bij hoop ik? En anders zijn het maar bananen hé, gezond.....
Amuseer jullie, leer die kids van alles bij en geniet!!!
xxx
Amai super om dit al te lezen!
BeantwoordenVerwijderenJa culture shock en vermoeidheid is echt niet de mix! Maar na een goei nachtje slapen ga da al beter.
Je went wel aan die rijstijl van onze Mudugavus:-) Na u drie maanden ga je die boda boda's nog misse!
Ik ben blij dat ze jullie zo goed hebben ontvangen!
Hebben jullie de kindjes en het scholeke al gezien?
Kijk al uit naar het volgende verhaal...
Doe dat er nog goed en geniet van het uitzicht...
xxx
Vorig berichtje was van Lynn :-)
BeantwoordenVerwijderen