De veiligheid werd nu op de proef gesteld. Plots werden onze namen op het televisiescherm vermeld. Eerst lieten ze Richard aan het woord, daarna volgde er een interview met twee politieagenten. Zij zegden: “ Nu zijn we nog op zoek naar de twee blanken die deze viezerik geholpen hebben.” Zelf hadden we geen weet van wat er op televisie gezegd werd, het waren onze vrienden die ons kwamen waarschuwen.
Aan onze vriend Ivan vertelden we over onze opendeurdag op1 mei. Hij adviseerde ons om deze dag niet meer te organiseren omdat hij vermoedde dat er mensen met slechte intenties zouden langskomen. Diezelfde dag zijn Nick en ik nog naar de ambassade gegaan en vertelden aan hen onze situatie. Op dat moment ging alles in versnelde versie. De ambassade vervoerde ons met hun wagen naar Huis om onze koffers te pakken. Daar namen we afscheid van Rafikki. Het was net alsof hij wist dat we het land zouden verlaten. Janken alsof we op zijn staartje hadden gestaan. De koffers werden in de jeep gehesen en terug naar de ambassade in Kampala vervoerd.
We belden met Rita Heyrman en zij kon op diezelfde dag ons vliegticket nog boeken. Alvorens we vertrokken kregen we nog een lekkere maaltijd en warme douche bij het huis van Wilfried Fieremans. Toen ik onder de douchekraan stond kwam trokken mijn mondhoeken spontaan opwaarts. Het warme water leek wel oneindig. Net zoals ik van de douche genoot, genoot ik ook van de maaltijd die ons werd voorgeschoteld.
Omdat alles in een versnelde versie gebeurde konden we geen afscheid nemen van Richard. We hebben nog een taxi betaald die een 20-tal leerlingen kon vervoeren naar de luchthaven. Natuurlijk komen de leerlingen te laat en moesten we op 10 minuten afscheid nemen. Dit afscheid viel ons enorm zwaar. Zoveel gedaan voor de school en zoveel blijdschap terug gekregen. Plots eindigt ons verhaal in Baden Powell zonder zelfs maar “The end” te kunnen zeggen L.
