Gisteren (21 feb) gaven Nick en ik onze eerste les in Uganda. Om 10u30 startte onze les. De leerlingen uit primary 6 en primary 7 waren het eerst aan de beurt. Zij zijn de oudsten van de school, wat wil zeggen dat ze tussen de 11 en 13 jaar oud zijn. Nick gaf een les netbal en ik een les algemene balvaardigheid. We hebben beiden ondervonden dat het niet zo makkelijk is om vaktaal te gebruiken in een andere taal en dat de kinderen onze stijl van lesgeven ook helemaal niet gewent zijn. We leggen een oefening uit en vragen aan hen of ze het begrepen hebben, dan antwoorden ze allemaal in koor “ Yes teacher” . Maar als de oefening dan echt van start gaat merken we dat ze bedoelden “ No teacher, we don’t understand” .
Om 12u30 was het al tijd voor lunch en om 15 uur keerden we terug naar school en pikten primary 4 en primary 5 op om te gaan sporten op het veld van de gevangenis in Luzira. Deze gevangenis is absoluut geen gevaarlijke omgeving voor de kinderen. De cipiers houden iedereen nauwlettend in het oog en bovendien is het leven in gevangenschap een beter alternatief voor deze bevolking dan het arme leven dat ze anders zouden hebben.
Na 20 minuten stappen bereikten we de gevangenis en kregen we spijtig genoeg te horen dat we de velden nog niet mochten betreden omdat er geen goedkeuring was van de directeur. Morgen zou alles in orde zijn en kunnen we hier wel komen sporten. Dan maar naar een ander sportveld… . Dit veld lag wel 5km verder en is 35 minuten wandelen vanaf de school. Gelukkig hadden de kinderen er nog steeds zin in en gaven Nick en ik onze les voetbal en 100 meter sprint op de andere locatie.
Nick en ik merkten dat vele leerlingen vaak verward zijn en daarbij de oefening fout uitvoeren. Hieraan kunnen volgens ons twee oorzaken gekoppeld worden. Ten eerste hebben Nick en ik een accent in ons Engels taalgebruik dat verschilt van het Afrikaanse accent, ten Tweede krijgen de kinderen ook niet regelmatig sportles. De opdrachten in een theorieles verschillen tegenover een praktijkles sport en daaraan zijn de leerlingen duidelijk niet gewent.
Na deze dag lesgeven fietsen we berg op teug naar huis en ploften we in de zetel van moeheid als we arriveerden. Een uurtje daarna fristen Nick en ik ons even op en vertrokken we naar een hotelletje “ Red chili”. In dit hotel hebben we een lekkere maaltijd besteld? Nickeerst een pizza proscuito en dan een cheeseburger met frieten en ik een spaghetti bolognaise en een broodje met mozarella en groentjes. Mmm… Net wat we nodig hadden.
Een vermoeiende dag afsluiten met lekker eten en een frisse cola is de beste remedie. Plus eens vroeg gaan slapen natuurlijk J
Groetjes
Nick en Jill
Geen opmerkingen:
Een reactie posten